należy do rodziny astrowatych. Liczy 10 gatunków. Występuje w stanie dzikim w umiarkowanych strefach Europy i Azji. W Polsce, na stanowiskach naturalnych, występują cztery gatunki łopianu. Najbardziej znane to łopian większy / Arctium lappa / i łopian mniejszy / Arctium minus /, zwane popularnie rzepami lub dziadami.
Korzenie łopianu zawierają inulinę.
Korzeń łopianu stosowany jest wewnętrznie.
DZIAŁANIE
Korzeń łopianu wykazuje silne działanie antybakteryjne, grzybobójcze, przeciwzapalne. Ponadto działa moczopędnie i napotnie.
Odżywia mikrobiom jelitowy.
Zmniejsza wydzielanie soku żołądkowego.
WŁAŚCIWOŚCI ŁOPIANÓW
Korzeń łopianu, w ziołolecznictwie, stosowany jest wewnętrznie w leczeniu nieżytów przewodu pokarmowego, w stanach zapalnych dróg moczowych i pęcherzyka żółciowego, w niewydolności wątroby, zaburzeniach przemiany materii. Wykazuje też pozytywne działanie na skórę. Zewnętrznie stosowany jest do leczenia czyraków, trądziku, świądu skóry, łupieżu, zapobieganiu wypadaniu włosów.
SPOŻYWANIE
Łopian większy i łopian mniejszy
Korzeń łopianu, łodygi i ogonki liściowe są jadalne (na surowo). Można je też kisić.
Irokezi suszyli korzenie łopianu przy ogniu i gromadzili na zimę. Zjadali je po namoczeniu w wodzie.
W Japonii, Chinach Korei i na Jawie uprawia się łopian i zjada jako warzywo.
W Anglii, z korzenia łopianu i mniszka lekarskiego, produkuje się fermentowany napój , który nazywa się Dandelion and burdock.
ZBIÓR I SUSZENIE
Korzenie wykopuje się już jesienią pierwszego roku wegetacji, lub na drugi rok, na wiosnę, gdy roślina nie wytworzyła jeszcze łodygi kwiatowej. Korzeń myje się, rozdrabnia i suszy w temperaturze 50 – 60 stopni Celsjusza
Katarzyna Ziemkiewicz
