należy do rodziny astrowatych. Liczy 10 gatunków. Występuje w stanie dzikim w umiarkowanych strefach Europy i Azji. W Polsce, na stanowiskach naturalnych,  występują cztery gatunki łopianu.  Najbardziej znane to łopian większy / Arctium lappa  / i łopian mniejszy / Arctium minus /, zwane popularnie rzepami lub dziadami.

Korzenie łopianu zawierają inulinę.

Korzeń łopianu stosowany jest wewnętrznie.

DZIAŁANIE

Korzeń łopianu wykazuje silne działanie antybakteryjne, grzybobójcze, przeciwzapalne. Ponadto działa moczopędnie i napotnie.

Odżywia mikrobiom jelitowy.

Zmniejsza wydzielanie soku żołądkowego.

WŁAŚCIWOŚCI ŁOPIANÓW

Korzeń łopianu, w ziołolecznictwie, stosowany jest wewnętrznie w leczeniu nieżytów przewodu pokarmowego, w stanach zapalnych dróg moczowych i pęcherzyka żółciowego, w niewydolności wątroby, zaburzeniach przemiany materii. Wykazuje też pozytywne działanie na skórę. Zewnętrznie stosowany jest do leczenia czyraków, trądziku, świądu skóry, łupieżu, zapobieganiu wypadaniu włosów.

SPOŻYWANIE

Łopian większy i łopian mniejszy

Korzeń łopianu, łodygi i ogonki liściowe są jadalne (na surowo). Można je też kisić.

Irokezi suszyli korzenie łopianu przy ogniu i gromadzili na zimę. Zjadali  je po namoczeniu w wodzie.

W Japonii, Chinach Korei  i na Jawie uprawia się łopian i zjada jako warzywo.

W Anglii, z korzenia łopianu i mniszka lekarskiego,  produkuje się fermentowany napój , który nazywa się Dandelion and burdock.

ZBIÓR I SUSZENIE

Korzenie wykopuje się już jesienią pierwszego roku wegetacji, lub na drugi rok, na wiosnę, gdy roślina nie wytworzyła jeszcze łodygi kwiatowej. Korzeń myje się, rozdrabnia i suszy w temperaturze 50 – 60 stopni Celsjusza

Katarzyna Ziemkiewicz